Er waren de afgelopen maanden mensen in mijn omgeving die zich hardop afvroegen: “Zeg die website van jou, komt daar eigenlijk nog wat van?” “Ja, ja, druk, druk. Komt vanzelf.” Op de keper beschouwd is een website een plekje op het www, met woorden, een logo en paar foto’s. Een plekje om jezelf in het licht te zetten. Iets wat ik vanuit mijn communicatieprofessie heel goed kan: mensen in het licht zetten. En al duizenden keren heb gedaan ook. Maar zoiets voor mezelf doen, uit de coulisse stappen en zeggen: tataaaa hier ben ik. Dat was een dingetje.
Na heel veel uren staren naar een leeg beeldscherm, viel het kwartje. Het was niet zo zeer dat ‘in het licht gaan staan’ waar ik op blokkeerde. De kwetsbaarheid zat veel meer in: wat zet ik in het licht. Het zijn niet ‘zomaar’ producten en diensten die op de website worden ‘uitgestald’, maar de uitkomst van een pad dat ik de afgelopen jaren liep. Het ‘eindpunt’ van de weg van het hart of zielsmissie zoals ik het zelf ook graag noem.
De afgelopen jaren voerde het pad mij weg van alles wat ik zo goed ken en kan, maar niet meer kloppend voelde. Ik pelde mij volledig af. Ruimde op wat mij blokkeerde en liet liefdevol achter wat mij niet meer diende. Ik vond mezelf, na heel veel hobbel de bobbel, opnieuw uit. Klinkt heel ‘hipperig’ maar is wel zoals het is. De koers van mijn leven veranderde en eenmaal op het andere pad, was er gelukkig geen weg meer terug.
En dus met heel veel trots zet ik vandaag mijn website (en dus ook mijn nieuwe bedrijf) in het licht. En zoals mijn wijze moeder dan altijd zegt: “Kind, neus dicht en springen.” Dus…plons. Hier is die dan: www.ruwegrond.nl
