Ik hoor het de laatste tijd zo vaak in mijn intakegesprekken en vaak valt het ‘hoge woord’ pas op het laatste moment. Meestal op de vraag: wat is nu de echte reden waarom je met jezelf aan de slag wil? “Ik voel mij niet verbonden en gedragen. Dat is wat ik weer wil voelen”. Niet zelden gevolgd door een diepe zucht of bevrijdende snik aan de andere kant van ‘de zoom’.
We leven in een tijd waarin verbinding met onszelf en met de ander soms lastig te voelen is. Waarin harten zich sluiten, als een reflex op de uitdagende dagelijkse werkelijkheid. Verbinding vraagt om een contra-intuïtieve beweging van opening. Openen tegen de klippen op noem ik dat weleens. Want hoe verleidelijk is het om als je geen verbondenheid voelt je terug te trekken in je veilige cocon? Om de gordijnen dicht te doen, je hart te sluiten. Ook ik sloot oneindig vaak mijn hart. In het schijnveilige holletje van het gesloten hart wordt wellicht een paar maanden of jaren comfort gevoeld, totdat ons diepe weten van verbondenheid begint te knagen, te fluisteren en niet zelden keihard begint te roepen. Wij zijn wezens van verbinding. We zijn gemaakt om te ademen, te spelen, te lachen, lief te hebben, te huilen en te helen in verbondenheid. Met onszelf, de ander en de natuur.
Door licht te laten schijnen op wat heeft gemaakt dat je hebt afgesloten, is opening mogelijk. Afsluiten is vaak een proces van jaren. Heropenen en herverbinden is daarom een proces van afpellen. Op een veilige manier licht laten schijnen op de butsen, schaven en blauwe plekken die je opliep. Wat maakte dat jij je afsloot? Dat proces leidt altijd tot het diepe weten dat we verbonden zijn. Verbonden met iets groters dan onszelf of onze buren 😉. Dat we gedragen zijn. Dat de zon altijd schijnt, ook al zie of voel je dat soms niet. Is dat proces altijd leuk? Nee. Is dat bevrijdend? Ja! Ik mag mensen begeleiden die zich opnieuw met zichzelf verbinden. Die een veilige plek in zichzelf creëren van waaruit ze zich opnieuw verbinden met zichzelf en de ander. Het is mijn overtuiging dat de enige ‘weg naar buiten’ uit deze tijd verbinding is. Verbondenheid van mens tot mens, van hart tot hart. Tegen de klippen op.
