Knisperend, zonder schroom of angst. Met een absolute trefzekerheid. Als een vuur dat pas aangestoken is en ontegenzeggelijk de weg weet. De weg van verandering en vernieuwing staat te trappelen. Dat is soms moeilijk voor te stellen en toch als ik ‘de gekkigheid’ van alledag achter mij laat en luister, echt diep luister kan ik het bijna aanraken. We staan op de rand van een nieuwe tijd kan ik zo voelen. Want is immers het donkerste uur niet het uur vlak voor de zonsopkomst? Dit diepste donker biedt een interessante keuze. Focus je je op het donker of het licht dat uit de schoot van de duisternis wordt geboren?
We begeven ons in een tussentijd. Sjamanistisch gezien is de tussentijd een heilige plek. Een plek tussen twee tijden. Een plek van grote creatiekracht. Uitgezwaaid door het oude, nog niet aangekomen bij het nieuwe. Het is een tijd waarin de levensstroom zich beweegt van de aarde naar jouw takken om daar iets grootst in bloei te zetten.
Deze tijd biedt een uitnodiging om te onderzoeken hoe je jouw zielenlicht wil laten stralen. Voor jou en de aarde. Door jou heen. Om je klaar te maken voor dat wat komen gaat. Wat mag er door jou bloeien en groeien? Welke fluistering wil in jou een hartenklop worden? Geef je jezelf toestemming om te stralen vanuit liefde, schoonheid en levenskracht? Het is de tijd om achter jezelf te gaan staan. Niet weg te stappen. Te blijven staan, ook als het lastig is. Om groots te zijn vanuit zachte kracht. Het diepste duister maakt het grootste licht zichtbaar. Dat licht knispert, lonkt en roept naar jou en mij. Niet alleen vandaag. Iedere dag weer.
