Ik zie het eigenlijk steeds meer. In de trein, in de supermarkt, of als ik op het strand loop en toevallig de blik van iemand vang. Blikken die onbewoond zijn. Ogen die misschien wel zien, maar niet ontmoeten. Lichamen waar niemand lijkt thuis te zijn. Vertrek als ultieme schuilplaats in deze woelige tijd.
Mensen zijn bang, en dat is logisch. Ook mij slaat regelmatig de angst om het hart. Als ik door de krant blader of het journaal kijk, denk ik: erger dan dit kan het toch niet worden? Maar dan blijkt een dag later dat de ultieme stap naar de afgrond toch nog niet is genomen. We zijn er nog niet. De urgentie mag nog groter, het vuur mag nog meer oplaaien, de blaren op onze voeten nog pijnlijker. Het is pas klaar als de feniks is herrezen.
Als ik met mijn hart kijk, kan ik zien dat deze tijd gaat over loslaten wat ons als mensheid en als mens niet meer dient. Over wat mij niet meer dient. Welke vorm heb ik aangenomen om ergens in te passen? Wat gaf ik weg, om wat te krijgen? Volgde ik de roep van mijn ziel, of de stem van de angst? Ik geloof dat we als mens naar de aarde zijn gekomen om allemaal onze eigen, unieke bijdrage te leveren aan de legpuzzel die het leven heet. Wat is jouw bijdrage? Wat is jouw zielenroep? Leef je vanuit angst of liefde?
Als ik mijn oor zacht te luister leg, kan ik de laatste tijd horen dat mijn ziel mij toejuicht: Ga maar. Straal maar. Leef liefde. Dij maar uit. Wees maar niet bang. De nieuwe tijd komt door ons heen. Dat is niet iets waarop we hoeven te wachten. Door ons hart te bewonen en het licht aan te zetten in de ogen van de ander, creëren we een nieuwe plek en een andere werkelijkheid. Daar hebben we niemands toestemming voor nodig.
